Op de vraag hoe lang Harrie al lid is van Harmonie St. Cecilia 1866, moet hij even nadenken. In 1972 heeft hij zich aangemeld samen met een vriend, als een soort spontane actie. “Ik heb toen een paar jaar alt hoorn gespeeld, maar door verplichtingen vanuit mijn werk heeft dit een tijdje stilgelegen.” Toen Harrie en zijn gezin in 1980 weer in Oud-Geleen kwamen wonen, is iemand vanuit de harmonie hem komen vragen of hij interesse had om de bas te leren spelen. Dit leek Harrie wel wat, maar dan moest er iemand anders met hem mee leren. “Toen leerde je op een andere manier een instrument spelen dan nu”, vertelt Harrie. “We leerden geen theorie of toonladders, het ging puur om het instrument bedienen.”
Harrie en de bas blijken een goede match. “Bedenk je dit eens, je blaast op een metalen buis met knopjes en daar komt nog eens mooi geluid uit hoe jij dat wilt. Dat is toch fantastisch? Daarnaast vind ik de vorm van een bas ook gewoon mooi. Dat ik daar jarenlang op heb kunnen én mogen spelen is geweldig!” Tientallen jaren heeft Harrie de bas gespeeld, van het jeugdorkest ondersteunen, meedoen met de kapel de Haesenthaler, tot andere verenigingen uithelpen. “Als ik maar de bas kon spelen, dan was ik blij”, glimlacht Harrie.
Harrie heeft de harmonie over de loop der tijd zien veranderen, en ziet een verschil tussen vroeger en nu. “Vroeger deden we mee aan concours, iedere 5 jaar gingen we weer erop uit. Ik kan mij nog goed herinneren toen we in de eerste divisie promoveerden naar ‘uitmuntend’, en we daarna Limburgs Kampioen werden. Heel Oud-Geleen vierde feest, dat was geweldig!” Volgens Harrie speelt de harmonie nu andere muziekstukken, meer de muziek die de mensen willen horen. Hij ervaart de sfeer bij repetities en concerten als relaxter en gezelliger. “Het is veel leuker om nu een muzikant te zijn dan toen”, lacht Harrie.
Helaas heeft Harrie een jaar geleden de keuze gemaakt om te stoppen met bas spelen. “Het ging niet meer, of in ieder geval niet meer zoals ik wilde”, vertelt Harrie. “Ik heb mij altijd voorgehouden, ich doon ut good of ich doon ut neet!” Om toch nog muziek te blijven maken, heeft hij een tijdje geprobeerd slagwerk te spelen. Maar hier is hij een paar weken geleden mee gestopt. “Ik vind het slagwerk niks vergeleken met de bas. Als ik dan die andere drie bassen samen zag spelen, werd ik er bijna jaloers op. Nee, ik zal voor altijd een blazer blijven.”
Harrie wegdenken uit de vereniging, hoeven we gelukkig niet. Al 20 jaar houdt Harrie het archief van de muziekstukken op orde, en doet dit nog altijd met veel plezier. “Ik vind het heel leuk om met de partijen in de weer te zijn, en een geordend systeem te maken. Ook hierbij geldt: als ik ergens aan begin, dan maak ik het ook af!”
“Mensen vragen soms aan mij hoe ik al bijna 50 jaar lang lid van de vereniging ben. Dat klinkt natuurlijk heel erg lang, maar daar geef ik niks om. Voor mij geldt gewoon dat ik de dingen blijf doen die ik leuk vind, en ik vind het dus al zoveel jaren leuk!”
Is er nog iets dat Harrie Harmonie St. Cecilia 1866 wilt meegeven? “Houd de sfeer vast! Hoe het de laatste jaren bij de harmonie gaat, vind ik geweldig. Het is leuk om te zien dat jong en oud zich samenpakt, en dat er niet wordt gekeken naar leeftijd. Vooral het organiseren van leuke activiteiten en intensieve optredens zoals meedoen aan de musical Dagboek van een Herdershond, hebben de vereniging goed gedaan. Bovendien zijn zulke gezellige ervaringen ook erg leuk om mee te maken!”
Over “In de spotlight”
“In de spotlight” is een concept waarbij steeds een ander gezicht van onze vereniging wordt geïnterviewd. Hierbij leren we hoe deze persoon bij onze vereniging is gekomen, wat hun plek binnen de vereniging is en waar ze verder nog mee bezig zijn. In deze editie gaven we het woord aan Harrie Smits, archivaris en tot voor kort spelend lid van het harmonieorkest.
Tekst: Emma Stijnen
